فسیل

 

به آنها که شب از هراس فردا نمی خوابند

 

بر گلوی خاک ای یار

ازدحامِ برگ راه نفس می بندد

سال و ماه و رهگذران بی اعتنا

می گذرند

برگها می خشکند

پِهِن اسبی بر برگهای خشکیده می ریزد

و زمین نجیبانه بار بر دوش، می چرخد    

 

بر شاخه ای از بیدِ من

به بهانه ای هر دم     

برگی می روید

مادیانِ لنگی بزیر سایه ام

خواب رخشی در پرواز،

خواب افسانه می بیند  

 

بر شاخه ای از بیدِِ من

سردار مغلوبی

شمشیری شکسته می آویزد

برگی می ریزد

برگریزان می پاید

شاخه ای از بلوغِ خود، کپک زده،

می پوسد

 

و تو نشسته ای ای یار

با هاام بی اعتنای رهگذران سازت کوک

بر شاخه ای ازعاج  

نه برگی می ریزد، نه برگی می روید

و من مانده ام که

ژرفی زخم زمین را

از آن بالا

اگر نه افسانه،

چگونه می بینی؟

 

آتلانتا ژانویه ۲۰۱۵