سالت که کهن گردد
چون آفتابگردانی در مه، به سوی هر سایه سر می چرخانی وُ
طبلِ سلام می نوازی
پر از قصه می شوی، تکرار غصه ها!
روز، افسوسِ کشتزارِ برباد رفته
شب غوغای کابوس وُ
کودک خواب ناسازگار و بی آرام!
سالت که کهن گردد
دست و دلت همیشه لرزان
بر تاقچه ی انزوا
آینه های شکسته می چینی!
پیش از آنکه سقف خانه ات گلی و کوتاه شود
پیش از آنکه هزار ساله شوی و لاله برآری
آنگاه که شیر، یال بریزد
با مردمکهای گشاد
به چشم معجزتی بر تو بنگرند
انگار که چهار روزه و هزار ساله ای*
که هنوز و هنوز!
پیش از اینکه این دایره
مرا از مرکز برکَند
پیش از آنکه در قابی مسطح
چندی بر دیوار، خانه کنم
می خواهم
در این گودالِ رو به جنوب **
چون جوجه پنگوئنی هزار سال در یخ و توفان گمگشته
بزیر گرمای بالِ مادرم
خشنود باز بیاسایم
بزیر خورشید جوانِ آرمانهام!
* لازاروس را چهار روز پس از مرگش، عیسی دوباره زنده نمود!
** رو به جنوب رفتن اصطلاحی است در زبان انگلیسی به مفهوم رو به تخریب!
آتلانتا، یازدهم فوریه ۲۰۲۴