چون موسی به طور،
ما به البرز شدیم
وَ در سرودی بلند
جان بر سر یگانه فرمان
باختیم
وَ گاه بر صلیب دیگران
خود را در غبارِ کوچه های گرسنه
آویختیم
وَ بی متر و اندازه
بَهر تن پوشی، از گونی و حریر برایشان
جامه ای گشاد دوختیم و بزیر آن، جانی فاخر پنداشتیم.
چه در کوچه گردی ها و چه در صعود به آشیانه ی سیمرغ
من اشکهاهای زمین را گاه پنهان و گاه در چشمه ها می دیدم و
از اندیشه ای بر خود می لرزیدم.
آنگاه به پالایش
از بلندای صخره و ژرفنای سنگریزه های نفرت و عشق
به در آمدیم و
زلالتر از زمزم و
رقیق تر از آب
چه ساده دلانه از بلندیها به دره های وهم آلود
سقوط کردیم
روی گرداندند
وَ چون هر بار به تنگاتنگ گذرشان
از تارتار اندیشه، به نقش قالی، پلی می ساختیم
گره ی پیوند می گسستند و هر باره ویرانش می کردند.
چون دانسته در دیده اندوختیم
وَ از مدار خیس و روشنِ زمین نگریستیم
قاضی گذر را ملیجک قاتلان یافتیم
و گناه خود را به این ترتیب که
کودکان گرسنه را،
نان نه
برایشان ما بستنی پر خامه یکباره می خواستیم.
آتلانتا آوریل ۲۰۱۹