بیکران ها

سیاله ی سرگردان نگاهت در پی تلاقی مهر

اخطاری است

و حکایت ناگفته هایت

چون پیام مرغی مجهول

که تنها به گوش جفتش آشنا آید

بر حفره های دیوار سنگی، خانه ای می یابد      

ورنه نی و نی زن بسوزاند!

.

.

همینجا در میان همین بزم

بایست

بگذار ردای فاخرشان بر دوش 

بر تخت عاج                                 

صدای محدودشان را به صد غربال

در بازار گلویشان بچرخانند

و چون ترا نردبانی نیابند

سر برگردانند و

به تدبیری پلک بر هم نهند.

.

.

سوگند به

خورشیدِ روزی جاودان

و ماه ی همیشه به چهارده                        

و  رود بی انتهای و آسمان بیکران

و دریای بی تقاطع،

که به هر سوی که رود، نفس زنان به خود باز گردد 

تنها دلاورانند

که  با سرانگشتان مهر

زخم درماندگان بشویند.

.

.

آتلانتا، هفدهم ژانویه ۲۰۲۴