به اسماعیل خوئی
دیده بودمشان
در شکوه پر استوار گامها
در هیئتِ قله نوردانِ قرن
به فتح قله های دور
به آنجا که جوجه های سیمرغ نوک بر آهک می کوبیدند تا سر برون آرند
می رفتند
شال در بهمن و توفان
کلاهشان، ابر و آسمان
از نگاهشان، ستاره ای گاه سرک می کشید و می درخشید
می خواستم مردمکهایشان را بچرخانم
پایبندیِ خاک را بزیر پایشان نمی دیدند
و من به پایافزارِ پاره پوره ی گشادشان نگاه می کردم و
با افسوس، تلخ می خندیدم
سراسر راه صخره های تیز بود و لیز.
افسوس که من کفشدوزکی ناچیز بودم
ناپیدا، به تماشای خوشه های غوره، نشسته
شکیبا از شاخه ای به شاخه ای و
صدای بالهای بی پروازم را نمی شنیدند
بیحوصله می رفتند و نقشی از غم بر بالهایم می افزودند
کاش زنبوری می شدم و به عسل، غوره را مویز می کردم
کاش زنبوری می شدم و با نیشی
در ازای جانم
به خود می آوردمشان، هشدارشان می دادم.
می رفتند و نطفه نبسته
شیر می خواستند
می رفتند و وادی هفتم را در گهواره می جستند
می رفتند و مرا پینه دوزی ناچیز می خواندند.
رفتند و اکنون
کفشهای آهنین به کثرت، بر سر هر راه
وآن قله ها اما افسوس
بر خاک شده اند.
آتلانتا، نوزدهم جولای ۲۰۱۹