آنکه دید و گفت
آنکه دید و نگفت
و آنکه جار زد و دروغ گفت
.
فریاد برآرید!
در خیابان
در ناف تُردِ جنینی که فردا شکل می گیرد
در علفی که هر بهار باز می روید وُ
در خفای خاک
با ریشه‌ی سرو و انجیر و سیب
سَر و سِری دارد.
به دهلیزِ مشتاقی، نگران.
در گردباد گستاخ، آنگاه که مدار بسته‌ی دریا و باران را
در شیار زخمی به آشوب می کشاند
در تاقِ بلند وهم
در گوشواره‌ی خورشیدِ خسته که پای، آونگ، بر لبه ی بام
همیشه گرم تماشای کینه هاست
در تَرکِ زمین خشک، جار زنید چون باران!
در چنگالِ بلندِ عنکبوتی
که شولای زمان را بی تکرار رَجی
با تاری از خورشید وُ رشته ای از ماه
در طرحی پیچیده می بافد
جار زنید وُ
حتی اگر فصل بسر آمده باشد،
در نی لبک شادی، اندوه را بنوازید وُ
صادقانه بگویید
پشت دیوار چه گذشت!
.
.
آتلانتا، ژوئیه ۲۰۲۲
به راویانی که نقشِ حساسِ خود را در نمی یابند و اکنون بنا بر منافع یا عقاید تازه یافته شان، واقعیتها را پیچ و خمی می دهند.