دیـــــــــوان

دیدمشان

در تنگه ی تیره ی آسمان،

نشسته اند عبوس و سرد

در یقین ابدی خود،

ملول . . . .

در حسرتِ

قطره اشکی

تا زمینی گردند.

آتلانتا ۲۰۱۴/