ترانه
برای ترانه (های) موسوی
بی ترانه ی مرغی
جنگل خاموش و دلگیر است
طوطیان لال میشوند
تاب گفتن ندارند
قصه ی خاموشی مرغکان را
ماهیان بر موج میرانند
سیاحی بیخواب در دریا
دل از سینه ی اندوه میکشد بیرون
آواز ناگفته را میخواند
نابکاران
سر شکسته
به شب زوال خود میاندیشند
طوطیان سرخ پر میریزند
دوامی سبز در جنگل باز میروید
و ترانه
ترانه ی بیشمار واژه
یکروزه درس صد ساله آموخته
گلزار پر زمزمه ی نیلوفر دربا میگردد.
اوت 2009