Jan 152010
 


غـــروب


دیگر دیر شده بود‌

غروب را دیدیم‌

که از افق سیال‌

نزدیک می شد‌

‌ در شتاب کین خندی سرخ‌

دیگر دیر شده بود‌

‌ و ما یارای راه رفتن نداشتیم‌

تاریکی پوستمان را می درید‌

‌ ‌ و در خونمان می آمیخت‌

‌ ‌ ‌ بی شرم‌

کلام‌

‌ در اضطراب‌

‌ ‌ ‌ بر لبانمان ماسیده بود‌

و خاطره ها‌

‌ در نوای زنجره ها‌

‌ ‌ ‌ جان می دادند‌

پس ما از ترس‌

‌ خود را به خواب زدیم‌

‌ ‌ کرخت و بیمار‌

ستاره‌ی قطبی‌

‌ در به سر آمدگی دورانش‌

‌ ‌ دلگیر‌

‌ ‌ ‌  به جنوب مهاجرت کرده بود‌

و در هیئتی مخوف‌

‌ راهبانان موذی‌

‌ ‌ نشان ها را از جاده ها پاک می کردند‌

آه! زحمت مدارید‌

‌ در این بلوغ بیرحم‌

‌ ‌ دیگر خانه‌یی نمی شناسیم‌

‌ ‌ ‌ تا که در شوق سفرش‌

‌ ‌ ‌ نشان بجوییم‌

تنها تمنای ما رویت اینست‌

‌ که بر کدام نقطه‌ی این دایره‌

‌ ‌ پای ما سنگ‌

‌ ‌  و جان ما در آنهمه های و هوی و تلاش و قربانی‌

‌ ‌ کدام گندمزار بکر پر حاصل را پاس می داشت؟


مرضیه شاه‌بزاز

آتلانتا، اوت ۲۰۰۸

 Posted by at 11:58 AM

 Leave a Reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

%d bloggers like this: