باید بروم
در خمیازه ی طولانی این روز خاکستری
به نهایت رسیده ام , باید بروم
جانم را
در انباشتگی ی خیابان از اجساد غریبه
در درگاه عتیقه فروشی مدرن می یابم
در لرز
هیبت شبح های پیر
و جیرجیر زنگ زدگی
و تردد ابری که نمی بارد نمی بارد نمی بارد
ورم دردناک گوشهایم
از کوبیدن تکراری چکشهای
پیانویی لال و کهنه
در مه خفه ی پچ و پچ های
فرسوده ی فروشنده
دل هوس غوغای شب را میکند
در سرکشی باد
آه چه بیجا بود
تردید صبورانه ی من
تا که مردان عبوس
که دو خال خنده به چهر نقش کرده اند
ما را به پوزخند به هیچ بگیرند
و جناب جنازه ها در ماشینهای
آخرین مدل
با مرکب های زوار در رفته
در سفرشان
به زیارت قبرستانهای عتیقه
به ما فخر تازگی بفروشند
گفتم برای وداع
آهنگ تازه ای
در جان عتیقه ی این پیانو بنوازم
اما کلیدهای سمج زنگزده
سر برمی تازند
دست به دامان باد
اگر نه، خاک
هر چه زودتر
باید بروم.
۱
جولای ۲۰۰۸