Apr 272013
 

بی کوله ای بر پشت

بی قله ای در پیش

مژه های پرپشتت

غبار هیچ جهانی را نمی روبند

لاله کاران پیش از سپیده

مست

از شفق گداخته جامی زدند

و گُر گرفتند

بر خود می لرزی و انکار می کنی

زیرا که در قلمرو تو

خدایان

چکمه بر خاک می کوبند

و تو مدام کلاهت را از سر بر می داری

و به غمزه  در آستانشان

مژه بر هم می زنی

چراغ را نزدیک آر

و با من درآمیز

آنجا که چکمه ها بر خاک می کوبیدند

اینک علفزاری است بی گُل

خدایان در پیله ی بازوانشان پوسیده اند

و اینجا در نیزار کسی خفته است

که بیرنگی را

در قلمرو رنگین کمان

پاس می داشت

بر می خیزی

آهنگ افسوسی را نیزار می نوازد غمگین

و هُرم آه  تو در نُتی گم می شود

با من درآمیز

طلسمی در کار نیست

چراغ را نزدیک آر

تا عشق پا در میانی کند.

آتلانتا آوریل ۲۰۱۳

 Posted by at 3:25 PM

 Leave a Reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

%d bloggers like this: