از ته کشیدن جام ما سخن مگو
آنچه نمی بینی،
غلظت شرابمان، هزاربار افزوده ست
چه جای سرزنش است
پهلوان نبودیم
که بازو لاغر و دوره بسر آمده باشد
و اسطوره نه
که بر فلات فوت کنیم
و دیو را دود کنیم
فرزندانِ هزار ساله ی فروتن خاکیم،
فانوسی بر البرز افروخته
تا رهگذرانِ شب را از صخره های لیز
هشداری باشیم.
آتلانتا، اوت ۲۰۱۷